​

Ik ben altijd een vrouw van beweging geweest.
Snel, krachtig, gedreven — een vurige yang-energie.
Ik gaf spinninglessen, wandelde met een haastige pas,
impulsief, altijd onderweg, altijd iets in gang zetten.
Mijn hart is zacht, mijn grenzen hard.
Een vat vol contrasten.

​

Wat velen niet zagen:
Ik was geen groepsmens.
Ik trok me graag terug.
Ik had weinig vertrouwen dat mensen me écht zagen.
Op school liep ik meestal alleen.
Ik werd gepest.
En als enig kind van gescheiden ouders — toen de enige op school —
voelde ik me vaak anders. Buiten de groep. 

Vanuit die kindertijd groeide ook een diepe overtuiging:
dat ik alles alleen moest doen in het leven.
Ik was vroeg zelfstandig, vroeg ‘sterk’.
Ik vroeg zelden hulp, en geloofde: ik heb niemand nodig.
Maar niets is minder waar.
Sinds enkele jaren durf ik mensen dichterbij te laten.
Ik omring me met vriendschap, liefde en zachtheid.
Ik sta open.
Waar ik vroeger afstand hield, ontdek ik nu de rijkdom van echte verbinding.
 

Mijn leven is ook altijd een oefening geweest in afscheid.
En in het bijzonder: mijn mama.
Een verlies dat geen plek krijgt, maar wel een bedding zoekt.

 

Die thema’s zijn er nog.
Verbinding blijft soms moeilijk.
Er zijn momenten waarop ik mezelf kwijt raak in contact, en twijfel of ik er wel toe doe.
Maar het verschil is: ik blijf er niet meer in hangen.
Ik herken het, ik adem ermee.
En keer terug.

Een klein moment op mijn yogamat,
een ademhaling tot diep in mijn buik,
en ik herinner me:
ik bén er nog.
En dat is genoeg.

​

Yoga brak niets af.
Yoga duwde niets weg.
Yoga nodigde me uit.
Niet om iemand anders te worden,
maar om meer mezelf te zijn — van binnenuit.

Het leerde me dat stilstaan geen tijdverlies is.
Dat kracht ook in zachtheid woont.
Ik leerde niet alleen ademen,
maar luisteren naar wat mijn adem me vertelde.
Ik leerde eerst in te voelen,
en dan pas te antwoorden.

Ik begon het leven te zien zoals het werkelijk is:
een golf die opkomt, breekt en weer verdwijnt.
In de yogafilosofie zeggen ze:
je bent niet de golf,
je bent de oceaan.

Alles verandert.
Emoties, gedachten, omstandigheden — ze komen en gaan.
Maar wat blijft, is je vermogen om te zien.
En dat is misschien wel het grootste wat yoga me bracht:

Hoe je kijkt, bepaalt wat je ziet.

 

Waar ik vroeger controle zocht,
ontdek ik nu vertrouwen.
Waar ik weerstand voelde,
adem ik nu zachtheid in.
Waar ik mezelf verloor in snelheid,
vind ik mezelf terug in stilte.

Ik heb het leven niet meer in een strakke greep.
Ik dans met het ritme.

 

En steeds vaker herinner ik me:
ik ben de oceaan.